Anneke Wilbrink

Floating World

25 november tot en met 21 december 2023

De Zwolse kunstschilder Anneke Wilbrink (1973) is opgeleid aan de Constantijn Huygens Academie in Kampen en het Frank Mohr Instituut in Groningen. In 2006 won ze de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst en in 2004 werd ze genomineerd voor de Prix de Rome. 

In 2015 was Wilbrink als gastkunstenaar te zien in het tv-programma ‘Krabbé zoekt van Gogh’. In 2020 exposeerde ze solo in Museum de Fundatie in haar thuisstad Zwolle, waar ze woont en werkt.

Urban landscapes
Als schilder voelt Wilbrink zich thuis in de traditie van landschapschilders. Haar ‘urban landscapes’ tonen een indrukwekkende en levendige wereld, die met snelheid op het doek is gezet. In een complex stelsel van expressieve kleuren, vormen en lijnen schildert ze landschappen van stedelijk gebied en natuurlijke elementen, in een blauw licht van lucht en water. In de architectuur van de stad worden fragmenten van bestaande iconische bouwwerken verwerkt.

“Soms word je overweldigd door een bepaalde plaats of een bepaald moment”, vertelt Wilbrink in een interview. Het overkwam haar zelf toen ze op de Brooklyn Bridge in New York stond: het ervaren van de eigen nietigheid. Het is precies dit gevoel dat ze probeert te vertalen in haar werk: overweldigd worden door de wereld om je heen, overweldigd worden door een wereld op het doek. 

Floating World
Bijzonder is hoe de compositie van Wilbrinks eigenzinnige landschappen wordt bepaald door een choreografie van in de lucht hangende elementen, in een raster van tegengestelde lijnen. Bij een toeschouwer brengt het een gevoel teweeg van desoriëntatie en onzekerheid: Waar sta ik? Hoe moet ik kijken? Jezelf staande houden in een complexe wereld van indrukken en veelheid: het is een actueel thema waarin menig toeschouwer zich kan herkennen.

Beheerste chaos
Voor Wilbrink is een schilderij geslaagd als de complexiteit niet tot chaos heeft geleid, maar tot een soort beheersing van tegenstellingen. Naar eigen zeggen begint zij elk nieuw werk met het voornemen om een ‘mooi’ landschap te schilderen, maar meestal loopt het uit op een zoektocht naar balans.

“Ik wil dat mijn schilderijen zowel levendig als weerbarstig zijn. Ik zie het schilderen als een verwerking van de onmacht als mens, als kunstenaar, in een wereld van onrecht, vervuiling, destructie en eindigheid. Het is een poging dit bewustzijn beeldend te verwerken. Hoe kun je tegenwoordig als hedendaags kunstenaar een mooi, poëtisch, idyllisch landschap schilderen, terwijl dít allemaal aan de hand is?”

Ondanks de donkere ingrediënten van chaos en disharmonie slaagt Wilbrink er in om haar composities een positieve levendigheid te geven. Wat uiteindelijk naar boven komt drijven is niet alleen het licht van hoop en schoonheid, maar ook: een duidelijk zichtbaar plezier in schilderen.