Zaaltekst Birds Singing
Door Emmie Muller
Galerie Noord zet deze maand haar deuren open voor de eerste grote installatie van Kiki Kruisdijk, die zij op locatie heeft gemaakt. Aan de hand van schilderijen en sculpturen neemt zij haar bezoekers mee op een associatieve reis door haar universum, waarbij de grenzen tussen beide kunstdisciplines vervagen.
Kiki Kruisdijk is beeldend kunstenaar, zowel een schilder als een beeldhouwer, en beoefent beide disciplines naast elkaar. Kruisdijk werkt aan haar eigen universum en elke stap in haar ontwikkeling draagt daar een steentje toe bij. Een installatie van deze omvang ontstaat niet zomaar en begon met het verlangen om de driedimensionale ruimte bij haar schilderwerk te betrekken. Details en vormen uit haar schilderijen werden in sculpturen omgezet en zo zagen de eerste ‘Stenen’ het licht. Keivormen die met vloeibaar beton om een kern van piepschuim en kippengaas zijn gemodelleerd. Door de buitenkant te bespuiten met graffitiverf transporteert Kruisdijk het canvas naar het object, en legt daarmee een directe relatie met haar landschappelijke schilderijen, waardoor de sculpturen als landmarks een nieuwe betekenis krijgen.
Kiki Kruisdijk is een langeafstandswandelaar. De wispelturigheid van de natuur prikkelt haar nieuwsgierigheid en fantasie. Impressies uit haar directe omgeving poppen in haar gedachten op wanneer zij in het atelier aan het werk is en gebruikt deze herinneringen als losse indrukken die intuïtief en willekeurig hun weg vinden in het materiaal.
Kruisdijk onderzoekt de grenzen tussen het schilderij en de sculptuur. Door aan de sculptuur fysieke eigenschappen toe te kennen en aan het schilderij denkende eigenschappen, onderzoekt zij tevens de grenzen tussen lichaam en geest. Anders dan bij het bekijken van een schilderij, wat een vrij statische activiteit is, kom je bij het bekijken van een sculptuur automatisch in beweging. Het schilderij, als venster op de wereld, maakt bij een sculptuur plaats voor het beleven van je eigen ruimte. Door beide disciplines te combineren in een installatie, waarbij de ruimtebeleving door de plek van bestemming nog eens wordt geintensiveerd, ontstaat een vergelijkbaar uitzicht, maar dan één waar je doorheen kunt wandelen. En dat is precies wat Kiki Kruisdijk met haar werk wil beogen: een totaalervaring waarbij niet alleen je ogen, maar al je zintuigen aan bod komen.
Niet alleen de relatie tussen schilderkunst en beeldhouwkunst wordt door Kiki Kruisdijk onderzocht, maar ook de relatie tussen kunst en kunstenaar. Sinds jaar en dag gaat de beeldende kunst prat op haar vakmanschap en is een kunstenaar een leven lang bezig om zijn techniek te perfectioneren. Kruisdijk neemt hierin bewust een andere houding aan. Zodra zij een techniek dreigt te gaan beheersen, werpt zij hem af. Als in het schilderij een detail op iets gaat lijken wat herkenbaar is, wordt het veranderd. Als zij iets denkt te weten verliest zij haar interesse. Kruisdijk verstaat de kunst van het loslaten, de kunst van de natuur. Denkend vanuit en met respect voor het materiaal laat zij in de afwerking het werk met rust en onaf. Haar beeldende oplossingen getuigen vaak van een bedrieglijke eenvoud. Zo weet zij de vrijheid en onbevangenheid in haar werk te behouden.
In de galerie begint de reis door Kruisdijks universum gelijk bij binnenkomst. When the birds starts singing. De deur zwaait open en markeert met een halfronde cirkel het grindpad dat door de hele galerie is aangelegd. Het grind ligt als water op bredere oevers van gescheurde stroken papier. Het podium van de galerie, waar iedereen altijd over struikelt, is weggewerkt onder een zelfde laag steentjes. De tafel voor de gastvrouwen is vrolijk beschilderd en uitnodigend verplaatst tegenover de deur. Er staan boeken op die Kruisdijk inspireren. Aan de rechter muur hangt een abstract schilderij dat in je verbeelding net zo realistisch wordt als het pad waarop je wankelmoedig je weg moet banen. Via een brug wordt je langs houten restvormen geleid die tegen de muur leunend een roze schaduw achterlaten. En de witte pilaar wordt door houten latten omarmd alsof hij wordt opgetild. Met deze installatie heeft Kruisdijk op een open en speelse manier het fundament onder haar universum versterkt en de balans gevonden tussen lichaam en geest.
