Lisanne van der Hoek
door Emmie Muller
De bijdrage van Lisanne bestaat uit een figuratieve tekening en een abstracte tekening. De werken zijn gemaakt met conté en water op papier. Conté is het zwartste type onder de houtskoolsoorten. Zwart en wit voeren als (niet)kleuren de boventoon waar genuanceerde grijstinten tussen door schemeren.
Van der Hoek bedient zich van een direct, vlot en stevig handschrift dat eerder expressief genoemd kan worden dan ingetogen.
Met toepassing van een bijzondere werkwijze komt elk nieuw werk uit de voorgaande tekening voort. Vanzelfsprekend is ook Van der Hoek ooit begonnen met tekenen op een gewoon plat vel papier. Al snel beoordeelt zij haar composities als niet spannend genoeg en merkt dat zij al tekenend steeds naar dezelfde oplossingen grijpt om dit te verbeteren. Bij wijze van experiment besluit zij de tekening te verscheuren zodat zij met de losse snippers een nieuwe ordening kan aanbrengen. Door deze ingreep ontdekt zij bovendien dat het 2-dimensionale karakter van het vel papier wordt opgeheven en ruimte begint in te nemen. Op basis van deze eerste ruimtelijke tekening maakt zij een tweede door een nieuw detail eruit op te vatten als een kleine op zichzelfstaande compositie die zij vervolgens natekent. Stukje bij beetje groeit de nieuwe tekening letterlijk onder haar handen vandaan.
Het thema van haar werk is desoriëntatie. Een angstige ervaring in de metro van Londen staat aan de basis van het grote figuratieve werk dat met veel kunst en vliegwerk achterin de galerie is opgehangen. Het werk ontvouwt zich letterlijk om de hoek van de muur, waardoor het beeld van teveel mensen op één plek die in de chaos het overzicht verliezen, wordt versterkt. Dat een dergelijke ervaring als overweldigend wordt ervaren weet Van der Hoek niet alleen visueel over te brengen, maar ook voelbaar aanwezig. Lisanne van der Hoek heeft in haar onderzoek alle invalshoeken van de ordening onderzocht en is tot de conclusie gekomen dat in elke wanorde orde schuilt en dat ons menselijk brein niet in staat is iets te maken wat geen orde kent. De beelden van Van der Hoek bewijzen dat. Ondanks de veelheid en de fragmentatie waarmee zij haar beelden opbouwt is het de harmonie die haar composities op overtuigende wijze draagt.
