Mathilde van Wijnen

Mathilde is een dubbeltalent. Naast haar affiniteit met de beeldende kunst heeft ook de muziek haar passie. Zij betreedt regelmatig het podium als uitvoerend celliste. Het is dan ook niet verwonderlijk dat beeldelementen als ritme en herhaling haar voorkeur hebben. Van Wijnen laat zich inspireren door patronen in de natuur, zoals geribbelde zandstructuren op het strand of wuivende rietkragen langs een rivier.

Voor deze presentatie heeft Van Wijnen voor drie zwart-wit tekeningen gekozen, waarvan de grootste, getiteld Zwarte zon, recent is voltooid. De tekening is gemaakt met pigmenten van zwarte softpastels die met de hand, laag over laag, op het vel papier zijn uitgewreven. Op twee punten is de drager horizontaal en voor de helft ingesneden met een stanleymes, waardoor drie vlakken zijn ontstaan. Op deze breuklijnen komt het binnenste wit van het papier, als van nature, aan de oppervlakte. Daarnaast is het papier door deze ingreep gaan krullen. Samen met het scheef afgesneden kader is de oorspronkelijke platte tekening getransformeerd in een ruimtelijk wandobject.

Op twee van de drie vlakken staat de songtekst Zwarte zon van de zangeres Frédérique Spigt afgebeeld. De korte dichtregels zijn als prozazinnen achter elkaar doorgeschreven. De tekst is dan ook niet zozeer bedoeld om te lezen, maar moet worden opgevat als een toegevoegd beeldelement, waarvan de gridachtige structuur zachtjes meezingt op de achtergrond.

In de recente ontwikkeling van Van Wijnen is het ’tekenen’ met het stanleymes en het afwijkende kader, haar handelskenmerk geworden. Echter, dit snijprincipe kondigt zich al eerder aan in de tekening getiteld Dwars. Dit vroegere werk is omlijst door een strak rechthoekig kader. Hierin is een doorgesneden, op een vrucht lijkende vorm, weergegeven. Twee helften, donker van kleur, tonen hun witte binnenkant en zoeken een weg uit hun beknelde compositie. Onbewust heeft Van Wijnen haar toekomst met dit werk al uitgestippeld.

De abstracte tekeningen van Mathilde van Wijnen zijn doorgaans imposant qua afmeting. Met grote gebaren nemen zij ruimte in. Dat zeggingskracht niet afhangt van het formaat, bewijst het kleinere werk getiteld Lei.

Van Wijnen houdt van stoere materialen. In haar gebruik van zwart en wit zoekt zij naar een balans tussen de lichtheid van het bestaan en de zwaarte ervan, tussen het mannelijke en het vrouwelijke, tussen kracht en lieflijkheid. Het min of meer vierkante werk is aan één punt in de vorm van een ruit opgehangen. Titel, en wat het werk oproept, verenigen inderdaad twee tegenpolen. Door de diep donkere kleur en scherpe lijnen oogt het werk als zwaar en hard, maar tegelijkertijd is het zo zacht als stof en zou het zomaar een weergave kunnen zijn van een uitgevouwen zakdoek.

In onze huidige wereld van verdeeldheid laten de tekeningen van Mathilde van Wijnen zien, dat het één het ander niet uitsluit, maar in balans samenbrengt.

Auteur: Emmie Muller in opdracht van Galerie Noord.